فرزد

( اسم ) ۱ - سبزه ایست در نهایت تری و تازگی و آن در کنار آبها و زمین های نمناک می روید و مفروش بر روی زمین است و مخصوص بزمانی نیست . شاخه های آن دراز و باریک با گرهها و بندهای بسیار و برگ آن بسیار ریز و سرهای آن تند و اندک صلب و گل آن ما بین سرخی و سفیدی است نجم ثیل ۲ - هر گونه سبزه علفی نوع چمن .

(فَ رَ زْ دْ ) (اِ. ) سبزه ای است بسیار تر و تازه و سبز.

فرزد. [ ف ُ رُ / ف َ رَ ] ( اِ ) سبزه است در نهایت سبزی و تازگی و تری و آن را فریز نیز گویند و بعضی گویند سبزه ای باشد که در روی آبهای ایستاده به هم میرسد و در تابستان و زمستان سبز و خرم میباشد. ( برهان ).در تازی آن را ثیل خوانند. ( اسدی ). سبزه ای باشد در میان آب که مدام سبز بود و شاید که در مرغزارها نیز باشد و به زمستان و تابستان سبز بود و بیخش محکم باشد. ( صحاح ). به گمان من همان مَرْغ است که امروز چمن گویند. قسمی از آن وحشی و خودرو و قسم دیگر لطیف و باغی و مزروع است. ( یادداشت به خط مؤلف ). فریز. فرز.فریس. پریز. ( از حاشیه برهان چ معین ) :
نه بهرام گوهرت و نه اورمزد
فرزدی و جاوید نبود فرزد.فروتر ز کیوان تو را اورمزد
به رخشانی لاله اندر فرزد.بفرمود تا رفت پیش اورمزد
بدو گفت شد زرد روی فرزد.ورا پادشا نام کرد اورمزد
که سروی بد اندر میان فرزد.دوان شد به بالین شه اورمزد
به رخشانی لاله اندر فرزد.دو صد گونه گل بد میان فرزد
فروزان چو شب در، ز چرخ اورمزد.نشستند از آن پس میان فرزد
همی برگرفتند کار از میزد.رجوع به فرزه شود.

= فریز