کتیر

سراب

(کَ تِ ) (اِ. ) شوره زار.

کتیر. [ ک َ / ک ُ ] ( اِ ) سراب یعنی زمین شورستان که سپید نماید و در او نبات رسته نبود و از دور مانند آب نماید. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). سرآب ( فرهنگ جهانگیری ). شوره زمینی باشد که در صحراها از دور مانند آب نماید. ( برهان ). سرآب و به بای موحده است مرادف کویر نه به تاء. ( فرهنگ رشیدی ). سرآب و شوره زمینی که از دور آب نماید. ( ناظم الاطباء ) :
چون زمین کتیر کو از دور
همچوآب آید و نباشد آب.در نظر آمد جهان مثل کتیر
می رود عمر گرامی همچو تیر.|| زمین شوره. ( برهان ). زمین شوره و بی ثمر. ( ناظم الاطباء ). کتیم. رجوع به کتیم شود. || نوعی از قماش. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ).

زمین شوره، شوره زار، سراب: چون زمین کتیر کاو از دور / همچو آب آید و نباشد آب (منطقی: شاعران بی دیوان: ۲۰۰ ).

/katir/ لب بالا و پایین & نام دهکده ای در ناحیه ی کلارستاق تنکابن