گدازان

( صفت ) ۱ - ذوب شونده ذائب در حال ذوب شدن : از آن شکر لبانست این که دایم گدازانم چو اندر آب شکر . ( دقیقی ) ۲ - سوزان سوزنده سوزاننده : فرو گفت با او سخنهای تیز گدازنتر از آتش رستخیز . ( نظامی )

گدازان. [ گ ُ ] ( نف مرکب ) بخسان. ( صحاح الفرس ). ذائب. ذوب شونده. در حال گداختن. کسی که ذوب میکند و تصفیه مینماید طلا را. ( از ناظم الاطباء ) :
از آن شکرلبانت اینکه دایم
گدازانم چو اندر آب شکر.ز پیوند و خویشان شده ناامید
گدازان و لرزان چو یک شاخ بید.چون شکرم در آب گدازان ز عشق تو
تا عاشقم بر آن لب شکرفروش بر.بل هفت شمع چرخ گدازان شود چو موم
از بس که تف رسد ز نفسهای بی مرش.آخر از ریک ، گوهر گدازان چنان شیشه صافی کرده اند. ( کتاب المعارف ).
تب روشن روان ماه جهانتاب
گدازان گشت همچون برف در آب .درختی برشده چون گنبد نور
گدازان گشت چون در آب کافور.مرا جان اینچنین بر لب رسیده
گدازانم چو شمع از آب دیده.شد از سودای شیرین شور در سر
گدازان گشته چون در آب شکر.از شوق رخت چراغ گردون
چون شمعهمی رود گدازان.تنی چو شمع گدازان و زرد و پژمرده
دلی چو قندیل آتش گرفته و دروا.و یا برف گدازان بر سر کوه
کز او هر لحظه جزوی میشودکم.کوه صبرم نرم شد چون موم دردست غمت
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع. || سوزان. سوزنده.گدازنده :
فروگفت با او سخنهای تیز
گدازان تر از آتش رستخیز.

۱. در حال گداختن.
۲. سوزان، سوزاننده: فرو گفت با او سخن های تیز/ گدازان تر از آتش رستخیز (نظامی۵: ۹۲۰ ).