قربه

قربة. [ ق َ رَ ب َ ] (ع اِ) آب و جز آن که به پُری رساند آوند را. (منتهی الارب ).

قربة. [ ق ِ ب َ ] (اِخ ) (ابن ابی ...) احمدبن علی بن حسین عجلی . از محدثان است . (منتهی الارب ).

قربة. [ ق ِ ب َ ] (اِخ ) (ابو...) کنیه ٔ اسب عبیدبن ازهر است . (منتهی الارب ).

قربة. [ ق ِب َ ] (ع اِ) مَشک . || مشک شیر. || مشک یک کرانه دوخته . ج ، قِرَب ، قِرْبات ، قِرِبات . (منتهی الارب ). || مشک آب . || و در مثل آرند: لقیت منه عرق القربة، اصمعی گوید: بمعنای لقیت منه الشدة است ، و برخی گفته اند منظور عرقی است که از حامل مشک جاری شود. (از اقرب الموارد).

قربة. [ ق ُ ب َ ] (اِخ ) رودباری است . و این ممنوع الصرف است . (منتهی الارب ).

قربة. [ ق ُ ب َ ] (ع اِمص ) خویشی . || نزدیکی . (منتهی الارب ). قرب . گویند قربة در منزلت است و قرب در مکان و قربی در رحم است . (از اقرب الموارد). قُرُبة. رجوع به قُرب شود.
- قصد قربة (قربت ) . رجوع به قصد شود.

قربة. [ ق ُ رُ ب َ ](ع اِمص ) نزدیکی . خویشی . (منتهی الارب ). قربة و قُرَبة، آنچه بدان به خدای تعالی تقرب جویند از کارهای نیکو و طاعت . ج ، قُرَب ، قُرَبات . (از اقرب الموارد).

قربة. [ق ُ رَ ب َ ] (اِخ ) نام وادیی است . (معجم البلدان ).