کاسه گاه

کاسه گاه. [ س َ / س ِ ] ( اِ مرکب ) نقاره خانه را گویند، چه کاسه بمعنی نقاره هم آمده است. ( برهان ).
شاه بنظاره آن کاسه گاه
گرم ترک راند فرس را براه.|| جائی که نوبت شهریاران زنند. || ساقی راهم میگویند. ( برهان ). || کنایه از آسمان است. ( برهان ).

جایی که در ساعت های معیّن کوس و کرنا می زنند، نقاره خانه.