[ویکی شیعه] محمدِ اَمین از لقب های پیامبر اسلام(ص) که سال ها پیش از
بعثت با این لقب خوانده می شد. امین به شخص مورد اعتمادی می گویند که دیگران از خیانت نکردن او ایمن باشند. بنابر گزارش های تاریخی، مشرکان
قریش هرچند
نبوت پیامبر(ص) را انکار می کردند، اما او را
دروغ گو نمی دانستند. یکی از ویژگی های رسول خدا(ص) که باعث می شد او را امین بخوانند، امانت داری بود. در روایات ائمه(ع) به امین بودن پیامبر(ص) تأکید بسیاری شده و در برخی زیارت نامه ها با تعبیر «السَّلَامُ عَلَى أَمِینِ اللَّهِ عَلَى رُسُلِه» از او یاد شده است.
محمد امین از لقب های پیامبر اسلام(ص) است که سال ها پیش از بعثت با آن نام خوانده می شد. امین در مقابل خائن، به کسی می گویند که مورد اعتماد بوده و از این که او خیانت نخواهد کرد ایمن باشند. ابن سعد در کتاب طبقات الکبری می گوید: «از بس که ویژگی های نیکو در پیامبر(ص) به کمال رسیده بود در
مکه نامی جز «امین» نداشت». این سخن ابن سعد مربوط به ۲۵ سالگی پیامبر(ص) است و نشان می دهد او سال ها قبل از بعثت به این لقب خوانده می شد. همچنان که بنابر گزارشی که طبری نقل کرده قریش پیش از آن که بر پیامبر(ص)
وحی فرود آید وی را امین می نامید. از
ابن عباس روایت شده که مشرکان قریش، رسول خدا(ص) را امین می نامیدند و می دانستند که او هرگز دروغ نمی گوید با این وجود او را انکار می کردند. دشمنان پیامبر(ص) نیز به امین بودن پیامبر معترف بودند و داستان هایی از اعتراف
ابوجهل بر این مسئله در تاریخ گزارش شده است. در این گزارش ها علت انکار پیامبر(ص) توسط آن ها اعتماد نداشتن به سخنان پیامبر نیست بلکه رقابت های خانوادگی و قبیله ای موجب انکار نبوت پیامبر(ص) شده است.
یکی از ویژگی های پیامبر(ص) که باعث شد او را امین بخوانند، امانت داری بود. در مورد امانت داری رسول خدا(ص) گزارش های متعددی در منابع تاریخی گزارش شده است. از جمله این که وقتی پیامبر(ص) (پیش از بعثت) با سرمایه حضرت خدیجه(س) به تجارت پرداخت و با موفقیت از سفر تجاری برگشت، خدیجه(س) به او گفت: «ای پسر عمو؛ من به خاطر شرافت نسب، قرابت، راستگویی، اخلاق پسندیده و امانت داری تو در بین مردم و قوم خود افتخار می کنم.» پس از آن بود که حضرت خدیجه(س) به پیامبر پیشنهاد
ازدواج داد.
