زهازه

( صفت ) ادات تحسین آفرین احسنت .

(زِ زِ ) (شب جم . ) از ادات تحسین به معنای : آفرین !

زهازه. [ زِ زِه ْ ] ( صوت مرکب ، اِ مرکب ) تحسین از پی تحسین باشد. ( برهان ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ رشیدی ). مرحبا و آفرین. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). یعنی احسنت. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 509 ). کلمه تحسین یعنی آفرین و مرحبا. ( ناظم الاطباء ). ادات تحسین ، آفرین. احسنت. ( فرهنگ فارسی معین ). آفرینهای پیاپی و آفرین و تحسین که از هر کنار باشد. ( غیاث ). زه بسیار. زه پی درپی. آفرین بسیار و پی درپی. زه گفتن های عده کثیری پیاپی. زه گفتن بسیار و پیوسته. ( از یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). از: «زه » + الف واسطه + «زه ». ( حاشیه برهان چ معین ) :
چو با زه بگفتی زهازه بهم
چهل بدره بودی ز گنجی درم.شهنشاه با زه زهازه بگفت
که گفتار او با درم بود جفت.به شادی همه انجمن برشگفت
شهنشاه گیتی زهازه گرفت.سخن گرچه باوی زهازه بود
نگفتن هم از گفتنش به بود. || و در تکرار صدای زه کمان نیز استعمال میشود :
زهازه برآمد ز جر کمان
هزاهز درافتاده در بدگمان.

زه زه، تکرار زه، تکرار تحسین، آفرین آفرین.