بحل کردن

بخشیدن آمرزیدن .

بحل کردن. [ ب ِ ح ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) بخشیدن. آمرزیدن. عفو کردن. گذشتن. اغماض کردن. درگذشتن. حلال کردن : گفت من مستوجب هر عقوبت هستم... لیکن خواجه [ احمد حسن ] مرا [ حسنک ] بحل کند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 182 ).
ببخشای ما را بحل کن پدر
بفضل و کرم خود تو در ما نگر.شعیب گفت هشت سال شبانی من کن تا دختر را گویم ترا از مهر بحل کند. ( قصص الانبیاء ص 93 ).
تا همی جان و دل از من ببری
وای تو گر نکنم منت بحل.جبرئیل آن زن را گفت : ابومسلم را بحل کن ، او گفت : ابومسلم پدر مسلمانان را گویند و او پدر مسلمانان نیست. ( تاریخ بخارا ص 84 ).
بیکار مباش من بحل کردم
برکن که ز نیکوان همان ماند.آزردمت ای پدر نه بر جای
وای ار بحلم نمی کنی وای.گفت من سوگند دارم تا تو مرا مال ندهی ترا بحل نکنم ، اکنون دست بدین زیر نهالی کن و آنجا مشتی زر برگیرو مرا ده تا سوگند من راست شود و ترا بحل کنم. ( تذکرةالاولیاء عطار ).
هین بحل کن مر مرا زین کار زشت
ای کریم و سرور اهل بهشت.شیخ فرمود آنهمه گفتار و قال
من بحل کردم شما را آن جدال.صاحب گلیم شفاعت کرد و گفت من او را بحل کردم. ( گلستان سعدی ).
شنیدم که گفت از دل تنگ ریش
خدایا بحل کردمش خون خویش.ما را به زادی کن حلال از آن شراب ناب خود
باری بحل کن یک نظر روزی در آن جلاب خود.چرخ زن را خدای کرد بحل
قلم و لوح گو بمرد بهل.دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن
به ازین دار نگاهش که مرا میداری.خون دلم خوردی و کردم حلال
جان ز تنم بردی و کردم بحل.قاتل خود را بحل کردم که دست از من نداشت
داشتم تا نیم جانی دست او در کار بود.و رجوع به بحل و بحلی شود.