جوراب ساق بلند

جوراب ساق بلند یا جورابِ استاکینگ نوعی جوراب بلند است که به دلایل زیبایی شناسی و مُد مورد استفاده زنان و دختران قرار می گیرد. این نوع جوراب معمولاً تا بالای ران پا را می پوشاند و جنس آن معمولاً از جنس نایلون، ابریشم، نخ یا لاتکس است. بیشتر از این نوع جوراب به خاطر جذب کنندگی آن در روابط جنسی و مهمانی های شبانه مورد استفاده قرار می گیرد.
۱۵۶۰: الیزابت یکم انگلستان اولین جوراب بلند ابریشمی را داشت.
۱۵۸۹: دستگاه بافندگی توسط ویلیام لی اختراع شد.
۱۸۱۶: ساخت اولین دستگاه بافندگی مدوّر. (انگلیس)
۱۸۳۸: ساخت ماشین جوراب بافی با قدرت بخار. (آمریکا)
۱۸۳۹: ثبت حق انحصار ماشین جوراب بافی مدوّر بخار. (آمریکا)
۱۸۵۰: ثبت حق انحصار آمریکا برای Latch Needles
۱۸۵۷: ثبت حق انحصار ماشین کشباف چسبان. (انگلیس)
۱۹۳۷: اختراع نایلون توسط دکتر والاس کارودرز.
۱۹۵۹: توسعه الیاف اسپندکس.
از لحاظ تاریخی، نوع نخی جوراب ساق دار، سابقاً در میان اشراف زادگان اروپایی رواج داشته است. با پایان جنگ جهانی اول دامنهای کوتاه مد شد و ساق ها و جوراب های بلند ابریشمی رایج گشت. در طول جنگ جهانی دوم به تاریخ ۱۵ مه ۱۹۴۰ میلادی، برای نخستین بار جوراب های ساق بلند از جنس نایلون در ایالات متحده آمریکا برای زنان ساخته شد و در همان سال نخست «۶۳» میلیون جفت از آن در سراسر جهان به فروش رسید.
اصطلاح Hosiery (جوراب ضخیم بلند) و Stockings (جوراب بلند) از کلمات انگلاساکسون گرفته شده است. hose به معنی شلوار تنگ و stoka به معنی بریده. پس از برش قسمت بالای شلوار، قسمت باقی مانده Stocking نامیده شد و hosa به hosiery تغییر نام داد.
جوراب ساق بلند از ۴۰۰ سال پیش زمانی که ویلیام لی ماشین بافندگی را در سال ۱۵۸۹ اختراع کرد و پشم، کتان و ابریشم برای ساخت جوراب استفاده می شد در سراسر دنیا استفاده می شد و بیشتر توسط مردان پوشیده می شد.