حلزون صدف دار

حلزون صدف دار عبارتی است که در تزئین غذا و شیلات برای اشاره به استخوان بندی بیرونی بی مهرگان آبزی که به عنوان خوراک استفاده می شوند، کاربرد دارد. از جملهٔ این بی مهرگان می توان به نرم تنان، سخت پوستان و خارپوستان اشاره کرد. با اینکه بیشتر حلزون های صدف دار از آب های شور صید می شوند اما هستند مواردی که در آب های شیرین پیدا می شوند.
نام حلزون صدف دار لزوماً برای اشاره به گونه ای ماهی نیست بلکه برخی جانورانی که در آب زندگی می کنند را پوشش می دهد. بسیاری از گونه های حلزون های صدف دار به ویژه سخت پوستان به خانوادهٔ حشرات و عنکبوتیان نزدیک ترند.
از جمله نرم تنانی نام آشنایی که به عنوان خوراک برای انسان کاربرد دارند می توان به بسیاری از گونه های صدف دوکفه ای، صدف سیاه، صدف چروک، صدف پیرابند معمولی و اسکالوپ اشاره کرد. همچنین بیشتر سخت پوستانی که بیشتر توسط انسان خورده می شوند عبارتند از: میگو، شاه میگو، خارچنگ و خرچنگ. خارپوستان برخلاف سخت پوستان و نرم تنان کمتر برای خوراک شکار می شوند با این حال توتیای دریایی اشپل در بسیاری بخش های جهان به عنوان خوراک مصرف می شود.
خوراک بیشتر حلزون های صدف دار را فیتوپلانکتون و زئوپلانکتون تشکیل می دهد.