حداقل دستمزد

حداقل دستمزد کمترین اجرتی ست که کارفرمایان باید قانوناً به کارگران بپردازند. به طور معادل، کمترین دستمزدیست که کارگران کارشان را در ازای آن می فروشند. گرچه قوانین مختلفی در خصوص آن اکنون در حال اجرا ست، دیدگاههای مختلفی در باره مزایا و معایب آن وجود دارد.
استاندارد زندگی برای فقیرترین و آسیب پذیرترین طبقه جامعه را بالا برده میانگین را بالا می برد.
کارگران را تشویق کرده و بآنها انگیزه می بخشد بیشتر کار کنند
با گذاشتن پول بیشتر در دست مردم کم درآمدی که همهٔ دریافتی خود را خرج می کنند مصرف را تحریک می کند.
اخلاق کاری آنانی که درآمد خیلی کمی دارند را زیاد می کنند زیرا کارفرمایان از هزینهٔ بیشتر استخدام این کارکنان انتظار بیشتری دارند.
با افزایش دستمزد کمترین کسی که حقوق می گیرد هزینه برنامه های رفاهی دولتی را کمتر می کند.
حامیان آن می گویند استاندارد زندگی کارگران را زیاد، فقر و نابرابری را کم می کند و کاروپیشه را را مجبور به کارامد تر شدن می کند. مخالفینش می گویند اگر زیادی بالا باشد، بیکاری را زیاد می کند خصوصاً بین کارگران کم بازده به دلیل بی تجربگی یا ناتوانی زین رو به کارگران کم مهارت ضرر می زند و برخی گروهها را از بازار کار حذف می کند و ممکن است از دیگر راه ها کاهش فقر کم کارامد تر و آسیب زننده تر باشد.
قوانین حداقل دستمزد معمولاً خلاف معیار کاهش فقر تشخیص داده شده اند.
قوانین حداقل دستمزد در بیشتر زمینه های اشتغال با پرداختی کم کارگران را تحت الشعاع قرار می دهند.

حدّاقل دستمزد
میزان حداقل دستمزد کارگران، که معمولاً دولت آن را تعیین می کند. هدف از تعیین حداقل دستمزد، جلوگیری از بهره کشی کارفرمایان از کارگرانی است که دستمزدشان کم است، و در نبود حداقل دستمزد، حتی دستمزد کمتری به ایشان پرداخت می شود. بعضی اقتصاددانان تعیین حداقل دستمزد را موجب رشد بی کاری می دانند. در ایران به موجب مقررات قانون کار، تعیین حداقل دستمزد کارگران مشمول قانون کار در هر سال به عهدۀ شورای عالی کار است که همه ساله با در نظر گرفتن شرایط اقتصادی کشور و هماهنگ با سیاست های دولت و اهداف برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور، تعیین می شود.