حسابداری سبز

حسابداری سبز، (به انگلیسی: Green Accounting) در برگیرنده مجموعه قواعدی است که موجب بهبود توان سیستم حسابداری برای شناسایی، ثبت و گزارش گیری آثار ناشی از تخریب و آلودگی محیط زیست می شود. حسابداری محیط زیست مبتنی بر تلفیق محیط زیست به عنوان یک منبع سرمایه و در نظر گرفتن هزینه های زیست محیطی به عنوان یکی از هزینه های قابل قبول در فرایندهای اقتصادی و محاسباتی می باشد. هدف حسابداری زیست محیطی، فراهم آوردن اطلاعاتی است که برای ارزیابی عملکرد، تصمیم گیری، کنترل و گزارشگیری بتواند به مدیران یاری رساند.
محیط زیست گرایی
حفاظت محیط زیست
حسابداری زیست محیطی بر مفاهیم اقتصادی و محیط زیست بناشده و کاربرد آن با توجه به استفاده نکردن از ارزش های مبتنی بر بازار، مستلزم ایجاد تغییر در فرهنگ است. حسابداری زیست محیطی، بخشی از این تغییرات را در سازمان و بخش وسیع تری از آن را در جامعه ارائه می کند و با ارائه شناخت اساسی بیشتر و مشارکت در فعالیت های کاری روزانه به تعیین هدف توسعه مستمر به عنوان رویکردی خاص، کمک می کند.
توجه به مسئله حسابداری زیست محیطی نگرشی است که افراد را قادر می سازد به اهمیت حفظ محیط زیست و استفاده از روش های بهینه و استفاده منطقی از منابع و حفظ و محیط زیست گرایی بیشتر توجه نمایند.

حسابداری سبز (green accounting)
گنجاندن زیان های اقتصادی ناشی از افت کیفیت محیط زیست در نظام های متعارف محاسبۀ سود و زیان. این فکر در دهۀ ۱۹۸۰ زمانی مطرح شد که عوامل مالی، و به خصوص سودآوری، ابزار عمدۀ داوری در مورد ارزش یک عمل یا اقدام به شمار می آمد. بنابر چنین معیارهای خامی، کشتن فیل ها برای عاجشان، تخریب و نابودکردن جنگل بارانی استوایی به منظور تأمین چوب های مستحکم و بادوام، و تداوم صید نهنگ، جملگی به لحاظ اقتصادی معقول و منطقی اند. اما، اگر ارزش آتی این منابع در محاسبات در نظر گرفته شود، به طوری که مثلاً به گردشگری، حمایت از تنوع زیستی، و پایداری اکوسیستم همگی ارزش اقتصادی فرضی داده شود، روشن می گردد که ویران کردن زیستگاه ها یا منقرض کردن نسل جانوران با شکار آن ها، حتی با معیار سودآوری صِرف، معقول نیست.