حرف نشانه

حرف نشانه حرفی است که برای تعیین نقش کلمه در جمله می آید. حرف های نشانه سه دسته اند: نشانهٔ ندا، نشانهٔ مفعول و نشانهٔ اضافه و صفت، و به ترتیب به قرار زیرند:
ا (الف) - که به عنوان نشانهٔ ندا به کار می رود. کلمه ای که این نشانه در آخر آن می آید نقش منادایی پیدا می کند:
خدایا!، پروردگارا!، دلا!
ای - مانند الف نشانهٔ ندا است و در اوّل کلمه می آید و آن را منادا می کند:

در اصطلاح دستور زبان، تکواژی که در جمله همراه مفعول و منادا می آید تا نقش آن ها را نشان دهد و عبارت است از ۱. حرف نشانۀ مفعول «را»، که بعد از مفعول می آید، مثلِ «دوستان را فراموش نکن». در متون کهن حرف نشانۀ مفعولی «مر...را» بوده است، مثلِ «خدای عزّوجل مر آدم را از گِل بیافرید». ۲. حرف نشانۀ ندا، حرفی که قبل یا بعد از منادا می آید و با آن تشکیل شبه جملۀ ندایی می دهد، مثلِ «ای، یا، ا،» در شبه جمله های «ای دوست»، «یاعلی»، «خدایا».