چندرنگی

چندرنگی ظاهر قسمتهای مختلف یک برگ و گاهی اوقات ساقه گیاهان است که رنگهای متفاوت دارد. این امر ممکن است دلایل متفاوتی داشته باشدوبعضی از چندرنگی ها جذاب و تزیینی است و باغبان ها تمایل به حفظ آنها دارند. این عبارت گاهی اوقات هم برای اشاره به رنگ ساختمان غشایی گل ها ،کانی ها، پوست ،خز ،پر یا پولک حیوانات استفاده می شود.
گیاهانی که چنین دورنگی دارند کایمرا هستند، و در بافتشان بیش از یک نوع ساختمان ژنتیکی دارند. فقدان بافت تولید کنندهٔ کلروفیل در تعدادی از بافتها، در تقابل با بافتهای سبز معمول، موجب چندرنگی با مناطقی سفید یا زرد در برگها می گردد. همانند تعدادی از بافتهای مریستم گیاه که توانایی تولید کلروپلاست را از دست داده و بنابراین بافتی را که تولید می کند سبز نیست.
در نوع معمولی از چنین چندرنگی، قسمتی از مریستم که بافت اپیدرمی تولید می کند توانایی تولید کلروپلاست را از دست می دهد. لبه های برگها ممکن است تنها از سلولهایی که از این بافت مریستم ناشی شده است، درست شده باشد؛ بنابراین، این بافت حاشیه ای بیش از سبز بودن سفید یا زرد است. چندین نوع دیگر از چنین چندرنگی، بسته به بافتی که تأثیر گذاشته است و ارتباط آنها با همدیگر وجود دارد. چندرنگی ممکن است در ظاهر با کل گیاه سازگار و متقارن باشد، یا ممکن است در مکان ایجاد شده به صورت کاملاً تصادفی باشد. در تعدادی از گیاهان، کل شاخه یا ساقه شامل برگها ممگن است چند رنگ باشد. چندرنگی در بعضی اشکالش بی ثابت است. طبیعت چندرنگی می تواند خیلی متفاوت باشد، و گاهی اوقات گیاه به شکل سبزش باز خواهد گشت. در دیگران چندرنگی ثابت است و تحت شرایط و دمای معمولی تغییر نخواهد کرد.
چون چندرنگی به حضور دو نوع بافت گیاهی بستگی دارد، تکثیر گیاه باید با روش گیاهی که هر دوبافت مرتبط به یکدیگر را حفظ می کند صورت پذیرد. قلمه ساقه، و پیوند غنچه و ساقه و روشهای دیگر تکثیر که موجب رشد غنچه از گوشه یا زاویه بین شاخه یا برگ با محوری که از ان منشعب می شود می گردد چندرنگی را حفظ خواهد کرد. قلمه با چندرنگی کامل ممکن است سخت باشد، اگر غیرممکن نباشد. قلمه ریشه معمولاً چندرنگی را حفظ نخواهد کرد، چرا که ساقهٔ جدید از نوع ویژه ای از بافت که درون ریشه است منشأ گرفته است.

رجوع شود به:ورداوردشدگی