حزب میهن

حزب میهن یکی از احزاب ملی گرای ایران بود که پس از برکناری رضا شاه از قدرت در دهه ۱۳۳۰ش و آغاز پهلوی دوم شکل گرفت. این حزب از ائتلاف ۳ حزب هم مسلک دیگر پیکار، استقلال و میهن پرستان به رهبری کریم سنجابی به وجود آمد.
احزاب ناسیونالیست و سوسیال مانند حزب استقلال (ایران) به رهبری عبدالقدیر آزاد (تأسیس آذر ۱۳۲۰) حزب پیکار به رهبری محمد پورسرتیپ، شجاع الدین شفا و مجید یکتایی (تأسیس آذر ۱۳۲۰) و حزب میهن پرستان به رهبری سنجابی (تأسیس ۱۳۲۲) در سال ۱۳۲۳ تحت عنوان «حزب میهن» با یکدیگر ائتلاف می نمایند و پس از آن با توجه به اینکه در برخی از شهرستان ها شعب حزبی به حزب توده می پیوندند و بحران داخلی حزب را فرا می گیرد، در خرداد ماه سال ۱۳۲۴ حزب میهن به رهبری سنجابی با حزب ایران ائتلاف نمود و با پیوستن این حزب به حزب ایران، مجموعه دارای شعبه هایی در خارج از تهران گردید که باعث گسترش آن شد.

حزب میهَن
از احزاب ناسیونالیست ایران. از ائتلاف چهار حزب استقلال، پیکار، آزادیخواهان، و میهن پرستان، در خرداد ۱۳۲۳ش، حزب جدیدی به نام حزب میهن تأسیس شد. شورای مرکزی این حزب متشکل از شانزده نفر شامل چهار نفر از هر یک از احزاب چهارگانه بود. با اخراج عبدالقدیر آزاد از حزب میهن، حزب استقلال به طور مجزا به فعالیت پرداخت. حزب پیکار نیز پس از چندی فعالیت مستقل خود را از سر گرفت. از این رو، فعالان حزب میهن که تا پایان در این حزب باقی ماندند و احزاب پیشین خود را احیا نکردند عبارت بودند از دو حزب آزادی خواهان و میهن پرستان. از گروه یا حزب کوچک آزادی خواهان کریم سنجابی، مهدی آذر، مسعود ملکی و محمدحسین علی آبادی به عضویت شورای مرکزی حزب میهن درآمدند. ارگان مرکزی حزب میهن، روزنامۀ رستاخیز به صاحب امتیازی مجید یکتایی بود که در حزب میهن پرستان عنوان دبیر اول را داشت. حزب میهن دارای مرامنامه ای در هشت ماده و اساسنامه ای در ۸۶ ماده بود. این حزب سرانجام در فروردین ۱۳۲۵ش در حزب ایران ادغام شد.