تگل

پارچه بود که بر جامه پاره بدوزند و آنرا پینه خوانند و به تازی رقعه خوانند .

(تِ گَ ) (اِ. ) پینه ، تکه پارچه ای که با آن بخش پاره شدة جامه را دوزند.

تگل. [ ت َ گ َ ] ( اِ ) مرد نوجوان بود که هنوز خط نیاورده. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 321 ). نوخواسته باشد که خطش تمام دمیده نبود. امرد نوخط. ( فرهنگ جهانگیری ). نوخواب دیده و نوخط بود. ( لغت فرس اسدی چ هرن چ دبیرسیاقی ص 130 ). آنرا گویند که هنوز خط تمام درنیاورده باشد. ( صحاح الفرس ، چ دکتر طاعتی ص 206 ) :
هر کجا ریدکی بود تگلم
هر کجا کالمی بود خصیم .

---

تگل. [ ت َ گ َ ] ( اِ ) قوچ جنگی. ( فرهنگ جهانگیری ) ( فرهنگ رشیدی ) ( برهان ). رجوع به ماده قبل شود.

---

تگل. [ ت ِ گ َ ] ( اِ ) پارچه بود که بر جامه پاره بدوزند و آنرا پینه خوانند و به تازی رقعه خوانند. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از فرهنگ رشیدی ). پارچه و رقعه که بر جامه پینه کنند. ( برهان ). به کسر اول و گاف پارسی مفتوح وصله و پینه که بر جامه زنند. ( حواشی و تعلیقات فیه ما فیه چ فروزانفر ص 275 ) :
چو ریسمان شده ام زانکه سوزن هجرت
همی زند به قبای دلم هزار تگل.فرعون ز فرعونی آمنت بجان گفته
بر خرقه جان دیده زایمان تگلی دیگر.

تکۀ پارچه که بر پارگی جامه بدوزند، پینه: چو ریسمان شده ام زآنکه سوزن هجرت / همی زند به قبای دلم هزار تگل (مولوی: رشیدی: تگل ).