کین خواستن

( مصدر ) انتقام کشیدن : شاها . ز سنان تو جهانی شد راست تیغ تو چهل سال زاعداکین خواست . ( سلجوقنام. ظهیری )

(خا تَ ) (مص م . )انتقام جُستن .

کین خواستن. [ خوا / خا ت َ] ( مص مرکب ) انتقام کشیدن. ( فرهنگ فارسی معین ). انتقامجویی کردن. خونخواهی کردن. کین جستن :
کنون است هنگام کین خواستن
بباید بسیجید و آراستن.تو خواهی مگر کین آن نامدار
وگرنه منم کینه را خواستار.چو بارستم آیم به کین خواستن
بباید تو را نوحه آراستن.از آن تاکنون کین او کس نخواست
که پشت زمانه ندیدیم راست.و اول کسی که از آن نژاداو پادشاهی یافت و کین ایرج خواست منوچهر بود. ( فارسنامه ابن البلخی ص 12 ).
شاها ز سنان تو جهانی شد راست
تیغ تو چهل سال ز اعدا کین خواست.ملک غور... خروج کرد به کین خواستن برادر سوری که او را به غزنین سلطان بهرام شاه بن مسعود کشته بود. ( سلجوقنامه ظهیری ص 47 ).
خون رزان ریخته وز پی کین خواستن
تاختن آورد ابراز سر دریاکنار.به کین خواستن نرم شمشیر بود.کز اوداد مظلوم مسکین او
بخواهند و از دیگران کین او.رجوع به کین جستن شود.