بی سنگ

(سَ ) (ص مر. ) ۱ - بی ارزش ، سبُک . ۲ - بی طاقت .

بی سنگ. [ س َ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + سنگ )بی وقار و تمکین. ( رشیدی ). کنایه از بی وقر باشد. ( انجمن آرا ). سبک و بی وقار. ( از آنندراج ) :
اسکاف گه بروی گدا روی پیر خنگ
بی سنگ غر زنی که سرت باد زیر سنگ.در باب شاعری که مباد اوی امیر شعر
بی سنگ شاعری است بکوبم سرش بسنگ.من بی سنگ خاکی مانده دلتنگ
نه در خاکم در آسایش نه در سنگ.و رجوع به سنگ شود. || بی طاقت :
ملک بی سنگ شد زان سنگ سفتن
که بایستش بترک لعل گفتن.

۱. سبک، کم وزن.
۲. [مجاز] شخص کم قدر و بی منزلت: منِ بی سنگِ خاکی مانده دلتنگ / نه در خاکم در آسایش نه در سنگ (نظامی۲: ۲۲۷ ).
۳. [مجاز] بی طاقت.