بازور

بازور، در شاهنامه نام یک جادوگر تورانی است که تمامی فوت و فن های جادوگری را آموخته بود و فرد نادرست و بدکاری محسوب می شد. در جریان جنگی از جنگ های ایران و توران، پیران از بازور خواست که بر فراز ستیغ کوه رفته و به سمت ایرانیان، برف و سرما بفرستد.
پارسی نگاشتهٔ شاهنامه، نگارش: فرانک دوانلو، انتشارات آهنگ قلم، چاپ سوم، ۱۳۸۷ (با اندکی تغییر)
بازور با مهارت جادویی که می دانست، چنان کرد و با ریزش برف و سرما بر فراز سپاه ایران، در این سپاه وحشت افتاد و نزدیک بود که کار با شکست ایرانیان خاتمه یابد. امّا در این میان، مردی دانش پژوه در سپاه ایران، تدبیری اندیشید و جایگاه بازور یا محل اختفای وی را در قله کوه را پیدا کرد. آنگاه مرد دانش پژوه، جایگاه بازور افسونگر را به رهام، دلاور مرد سپاه ایران نشان داد.
رُهام به سراغ بازور رفت و به یک ضربت شمشیر بازوی بازور را که با آن افسونگری می کرد، بُرید و بدینسان جادوی او را باطل و بی حاصل نمود. حکیم فردوسی در شاهنامه، شرح افسونگری بازور را چنین آغاز می کند: