زبان بند

( صفت اسم ) نوعی افسون که به وسیله آن زبان کسی را ببندند تا سخن نگوید و راه خلاف نپیماید .
نوعی از عزایم و افسون که زبان حریف را بدان ببندند

( ~. بَ ) (ص فا. اِمر. ) = زبان بندنده : نوعی افسون که به توسط آن زبان کسی را ببندند تا سخن نگوید و راه خلاف نپیماید.

زبان بند. [ زَ بام ْ ب َ ] ( نف مرکب ، اِ مرکب ) نوعی از عزایم و افسون که زبان حریف را بدان بندند. ( آنندراج ). تعویذی که برای زبان بندی دشمنان و بدگویان نویسند. ( غیاث اللغات ). افسون و عزائم. ( ناظم الاطباء ). نوعی از عزائم و افسون که زبان حریف را بدان خاموش توان کردن. ( از بهار عجم ) :
زبان بندهایی چو پیکان تیز
دری در تواضع دری در ستیز.بغمزه گفت با او نکته ای چند
که بود از بوسه لبها را زبان بند.نگیرد خردمند روشن ضمیر
زبان بند دشمن ز هنگامه گیر.|| افسونگر. ( ناظم الاطباء ).

نوعی عزائم و افسون که زبان کسی را می بندند تا چیزی نگوید و مخالفت نکند.
* زبان بند خرد: [قدیمی، مجاز] شراب، می، باده: ساقی به میان آر زبان بند خرد را / کاین هرزه درا صحبت ماقال برآورد (صائب: ۵۷۶ ).