شمیل

شمیل . [ ] (اِخ ) امین بن ابراهیم . در ده کفرشیما از قرای لبنان بدنیا آمد و مبادی نحو، حساب ، ادبیات و زبان انگلیسی را در دانشگاه آمریکایی بیروت آموخت . بعد در سال 1854م . به انگلستان سفری کرد، سپس به تجارت پرداخت و ثروتی فراوان به دست آورد؛ ولی بعد به سبب ناسازگاری مزاجش تجارت را ترک کرد و به مصر رفت و در آنجا در شمار قضات پاکدامن ، راستگو و موثق معروف شد و در سال 1886م . روزنامه ٔ حقوق را منتشر ساخت و درعین حال به تألیف کتب و نوشتن مقالات و انشاء اشعارو قصاید بلند پرداخت . از آثار اوست : 1- السدرة الجلیه فی الاحکام القضائیه چ مصر 1885م . 2- المبتکر چ بیروت 1869م . 3- النظام الشوری چ اسکندریه 1879م . 4- الوافی چ اسکندریه 1879م . (از معجم المطبوعات مصر).

شمیل . [ ش َ ] (اِخ ) نام یکی از دهستانهای چهارگانه ٔ بخش مرکزی شهرستان بندرعباس ، واقع در خاور بندرعباس . حدود: شمال : دهستان سیاهو و احمدی . خاور: بخش میناب . جنوب : دریای عمان . باختر: دهستان ایسین . موقعیت : جلگه و گرم و مرطوب . آب : از رودخانه ، چاه و قنات . محصول عمده : غلات و خرما. آبادی : 144. جمعیت : حدود 18 هزارتن . مرکز دهستان : قریه ٔ شمیل . دیه های مهم : حسن لنگی ،جلابی ، قلعه قاضی ، تخت سردره و زیارت . راه شوسه ٔ بندرعباس به میناب از این دهستان می گذرد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8). از بلوکات ناحیه ٔ عباسی . طول و عرض : 36 هزار گز. حد شمالی : برودان احمدی . شرقی : میناب . جنوبی : خلیج فارس . غربی : ایسین . مرکز آن قصبه ٔ شمیل است و 17 قریه دارد. (از جغرافیای سیاسی کیهان ).

شمیل . [ ش َ ] (اِخ )دهی مرکز دهستان شمیل بخش مرکزی شهرستان بندرعباس . سکنه ٔ آن 2552 تن . آب آن از رودخانه . محصول عمده ٔ آنجا غلات ، لبنیات و خرما. صنایع دستی زنان پارچه بافی . دارای راه فرعی به بندرعباس و میناب . دبستان و پاسگاه ژاندارمری دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).

شمیل . [ ش َ ] (ع اِ) شمال . (ناظم الاطباء). لغتی است در شَمال (شِمال ) که بادی است . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجوع به شمال شود.

شمیل . [ ش ُ م َ ] (اِخ ) ابن جنبار. شاعری است از عرب . (یادداشت مؤلف ).