فرنگی سازی

فرنگی سازی اصطلاحی هنری است که به الگو برداری ناقص از نقاشی اروپایی گفته می شود. این شیوه الگو برداری فارغ از دید ژرفگرایانه است، بطوریکه به صورت سطحی از شیوه نقشمایه های اروپایی تقلید می شود. این شیوه الگو برداری در بین نگارگران قدیم ایرانی و هندی نزدیک به دویست سال و از سالهای میانی سده یازدهم تا سالهای نخستین سده چهاردهم رواج داشته است. با ظهور استادانی همانند ابوالحسن غفاری (صنیع الملک)، علی اکبر خان مزین الدوله، موسی (ممیزی) و کمال الملک فرنگی سازی منسوخ گشت و طبیعتگرایی ژرف و اصولی جایگزین آن شد.
مکتب نقاشی قاجار
تذهیب

فَرنگی سازی
اصطلاحی برای توصیف الگوبرداری ناقص نگارگران ایرانی از نقاشی اروپایی. این شیوه بیش از ۲۰۰ سال، از اواخر قرن ۱۱ق تا اوایل قرن ۱۴ق در ایران رواج داشته است. این هنر التقاطی، به موازات مکتب اصفهان رشد کرد، و برداشت هایی ناقص از ژرفانمایی و برجسته نمایی و منظره پردازی اروپایی، از ویژگی های آن بود. اصطلاح فرنگی سازی بر دو شیوه دلالت دارد: یکی نقاشی هایی که با تقلید از فن نقاشی فرنگی، با سوژه های فرنگی یا ایرانی تصویر می شد؛ و دیگری نقاشی هایی با فن و شیوۀ ایرانی، لیکن آدم ها و مناظر اروپایی. سابقۀ نوع اخیر به قرن ۱۱ می رسد که پس از سرازیرشدن نقاشی ها و باسمه های اروپایی به ایران رواج یافت. فرنگی سازی، از زمان رضا عباسی آغاز شد. تجربه های فرنگی سازی در نهایت به مکتب زند و قاجار (پیکرنگاری درباری) انجامید. علیقلی جبه دار از نخستین کسانی بود که فرنگی سازی را در ایران متداول کرد. آقانجف هم از دیگر نمایندگان فرنگی سازی در دوران قاجار بود.