قشاش. [ ق ُ ] ( ع اِ ) افتاده و تراشه چیزی. || بانگ و آواز پوست مارچون با هم ساید. ( منتهی الارب ). رجوع به قشیش شود.
قشاش. [ ق َش ْ شا ] ( ع ص ) آنکه از هر جائی چیزی همی جوید و همی خورد. ( مهذب الاسماء ). کسی که از این جای واز آنجای خورد. || گدا. ( ناظم الاطباء ).
قشاش. [ ق ُ ] ( اِخ ) نام جد پدر علی بن محمدبن مالکی. ( منتهی الارب ).
قشاش. [ ق َش ْ شا ] ( ع ص ) آنکه از هر جائی چیزی همی جوید و همی خورد. ( مهذب الاسماء ). کسی که از این جای واز آنجای خورد. || گدا. ( ناظم الاطباء ).
قشاش. [ ق ُ ] ( اِخ ) نام جد پدر علی بن محمدبن مالکی. ( منتهی الارب ).