ستاندن

وارد

گرفتن، بازگرفتن، بستان، چیزی ازکسی گرفتن، ستان
( مصدر ) ( ستاند ستاند خواهد ستاند بستان ستاننده ستانده ) چیزی از کسی گرفتن ستدن .

(س دَ ) (مص م . ) گرفتن ، بازگرفتن .

ستاندن. [ س ِ دَ ] ( مص ) گرفتن. ( آنندراج ). بدست آوردن. تحصیل کردن :
شما را همه پاک برنا و پیر
ستانم زر و خلعت از اردشیر.کنون می ستاند همی باژ و ساو
ز دستان بهر سال ده چرم گاو.بگوید بدو هر چه داند ز شاه
اگر سر دهد یا ستاند کلاه.مهربانی نکنی بر من و مهرم طلبی
ندهی داد و همی داد ز من بستانی.رقعه بنمودم دوات دار را گفت بستان ، بستد و به امیر داد. ( تاریخ بیهقی ).
بشش طریق جبایت ستاندم از عامه
ز خانه و ز دکان و ز باغ و ضیعت و تیم.با گُرْسنگی قوت پرهیز نماند
افلاس عنان از کف تقوی بستاند.خراج اگر نگزارد کسی بطیبت نفس
بقهر از او بستانند مزد سرهنگی. || رفع کردن. برداشتن. از میان بردن. برطرف کردن : و با داروهای خنک تیزی آن بستانند. ( ذخیره خوارزمشاهی ).
- بازستاندن ؛ بازگرفتن :
من چراغم نور داده بازنستانم ز کس
شاه خورشید است و اینک نور داده بازخواست.

باز گرفتن چیزی از کسی، گرفتن.