شعر بندتنبانی

شعرِ بندِتُنبانی به اشعاری که ازنظر انسجام معنایی، قافیه و غیره اشکالات بزرگ داشته باشند و فاقد ارزش ادبی باشند گفته می شود.
احتمالاً از آنجا که بند تنبان چیزی کم ارزش تلقی می شود و چیزی است که با یک عمل کشیدن، شلوار را به طور موقتی سرِ جا نگه می دارد این تشبیه دربارهٔ آن گونه شعرها صورت گرفته است.
همچنین می توان گفت که اشعار سست و بی مایه را به این دلیل «بندتنبانی» می خوانند که بافندگان بندِ تنبان، که در افغانستان به آن ایزاربند نیز می گویند، برعکسِ جولاهان پارچه باف، آن را سخت و یک تکه نمی بافند، بلکه تارهای بافت را به فاصلهٔ پنجاه میلی متر دور از هم از لای تنسته (تار) عبور می دهند، و به این ترتیب بند تنبان در پایانِ بافت به صورت تور یا جالی معلوم می شود. دودیگر این که تاری که برای بافتن بند تنبان انتخاب می کنند، تار خام است. تاری که مانند مواد پارچه بافان تاب داده نشده و نخستین مرحلهٔ تبدیل پنبه به تار است. ازاین رو، جا دارد که اشعار سست و بی مایه را به بافتِ سستِ بند تنبان تشبیه کرده، آن را شعر بندتنبانی بخوانند.
مثال: