سخنگو

لسان الحال , متکلم , ناطق

سخنگوی خطیب که سخن از روی تجربه و دانش گوید .

(ی ) (ص فا. )۱- سخن گوینده ، ناطق . ۲ - آن که از طرف جمعی صحبت می کند.

سخنگو. [ س ُ خ َ ] ( نف مرکب ) سخنگوی.خطیب که سخن از روی تجربه و دانش گوید :
فرستاده بهرام مردی دبیر
سخنگوی و روشن دل و یادگیر.ز لشکر گزیدند مردی دلیر
سخنگوی و داننده و یادگیر.نگر تا چه گوید سخنگوی بلخ
که باشد سخن گفتن راست تلخ.سخن آموزد ازو هر که سخنگوی تر است
وین شگفتنی بود از کار جوانی بیمر.و این ابوالقاسم مردی پیر و بخرد و امین و سخنگوی بود. ( تاریخ بیهقی ). دانشمندی بود بخاری مردی سخنگوی و ترکمان. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 513 ).
گوهر کان تنت نیز چنین باشد
خوب و هشیار و سخنگوی و معانی دان.بنرمی گفت کای مرد سخنگو
سخن در مغز توچون آب در جو.وقت آن است که ضعف آید و نیرو برود
قدرت از منطق شیرین سخنگو برود. || متکلم. ناطق. گوینده. واعظ :
شکرشکن است یا سخنگوی من است
عنبرذقن است یا سمن بوی من است.نه قویدل کند افکنده او را تعویذ
نه سخنگوی کند خسته او را مرهم.وگر بودی او یک تنه یادگیر
سخنگوی را برگشادی ضمیر.رو به گورستان دمی خامش نشین
آن خموشان سخنگو را ببین.مگو آنچه گر برملا اوفتد
سخنگو از آن در بلا اوفتد. || مقابل گنگ. زبان دار : و زبان اخرس سوسن سخنگوی تر. ( سندبادنامه ص 17 ).
- سخنگوی جان ؛ نفس ناطقه :
از آن پس تن جانور خاک راست
سخنگوی جان معدن پاک راست.سخنگوی جان جاودان بودنی است
نه گرد تباهی نه فرسودنی است.

کسی که از طرف مؤسسه یا گروهی دربارۀ کارها و درخواست های آن سخن بگوید.