عبدالله بن حسن مثنی

عبدالله کامل بن حسن مثنی بن حسن بن علی بن ابی طالب (۶۸ – ۱۴۳ ه.ق) از تابعین و راویان حدیث است. نسب او از طرف پدر و مادر به علی بن ابی طالب می رسد. به او لقب «کامل» و «محض» داده اند. او از راویان خطبهٔ فدکیه است. محمد بن عبدالله معروف به نفس زکیه، فرزند اوست. او در زمان خلافت منصور عباسی در زندان به قتل رسید. همچنین او فرزند دیگری به نام ادریس داشت که نخستین فرمانروای مراکش بود.
هند بنت ابی عبیده
عاتکه بنت عبدالملک
الــلــهمحمد • علی • فاطمه • حسن • حسینسجاد • باقر • صادقکاظم • رضا • جواد • هادیعسکری • مهدی

عبدُالله بن حسن مثنی
رجوع شود به:عبدالله محض (۷۰ـ۱۴۵ق)

[ویکی شیعه] عبدالله بن حسن مثنّیٰ معروف به عبدالله محض، نوه پسری امام حسن مجتبی(ع) و نوه دختری امام حسین(ع). او در اواخر حکومت اموی در دوره امامت امام صادق(ع) فرزندش محمد را مهدی خواند و برای او بیعت گرفت.
در میان فرزندان او، محمد (نفس زکیه) و ابراهیم (قتیل باخمرا) بر ضد حکومت عباسی قیام کرده، کشته شدند و ادریس در مغرب عربی نخستین دولت شیعی (ادریسیان) را بنیان گذاری کرد.
پدر او حسن مثنیٰ، فرزند امام حسن مجتبی و مادر او فاطمه دختر امام حسین(ع) است. از این رو وی را عبدالله محض می خواندند زیرا نسب او هم از طرف پدر و هم از طرف مادر به رسول خدا(ص) می رسید. از خود او نقل شده که می گفت: وَلَّدَنی رَسولُ اللهِ مَرَّتَین (رسول خدا دو بار مرا متولد ساخته) کنایه از اینکه نسب او از سوی پدر و مادر هر دو به رسول خدا می رسد. کنیه او ابومحمد بود.