قانون وام و اجاره

قانون وام و اجاره قانونی بود که طبق آن دولت ایالات متحده می توانست به دولت هایی که با آلمان و متحدان او در حال جنگ هستند، محصولات تولید شده جنگی را به عنوان وام در عوض پول نقد بپردازد یا آنکه آن وسایل را به آنها اجاره دهد.

قانون وام و اجاره (lend-lease)
قانونی که کنگرۀ امریکا در مارس ۱۹۴۱ تصویب کرد و رئیس جمهور مجاز بود به «حکومت هر کشوری که دفاع از آن برای امریکا امری حیاتی بود، کمک دفاعی کند». طی جنگ جهانی دوم، امریکا چندین موافقت نامۀ وام و اجاره را، به ویژه با بریتانیا و شوروی امضا کرد. هدف از آن ها نادیده گرفتن موازنۀ تجاری بین کشورهای شرکت کننده در جنگ و کمک به متفقین بدون تحریک احساسات انزواطلبان بود. در اوت ۱۹۴۵ اجرای این قانون رسماً پایان یافت و تا آن زمان، کالاها و خدماتی به ارزش ۴۲میلیارد دلار از این طریق به سایر کشورها کمک شد که امپراتوری بریتانیا ۶۵ درصد و شوروی ۲۳ درصد از آن را دریافت کردند.