زراق

ریاکار، دورو، نیرنگ ساز
( صفت ) ۱ - مکار فریبنده ریا کار .
خداع فریبنده عشوه گر

(زَ رّ ) [ ع . ] (ص . ) فریبنده ، ریاکار.

زراق. [ زَرْ را ] ( ع ص ) خداع. فریبنده. ( از تاج العروس ) ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). خداع. ( ذیل اقرب الموارد ). یقال : فلان زراق ؛ ای خداع. ( اللسان از ذیل اقرب الموارد ). صاحب نفاق و ریا. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). عشوه گر. شیاد. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
ز سالاری به شادیها همه ساله رسد مردم
به زاریها رسیدم من از آن دو چشم زراقش.نبینی بر گه شاهی مگر غدار بی باکی
نیابی بر سر منبر مگر زراق کانائی.زرق پیش آر چو زراق شود با تو
سر بسر باش و همی دار به مقدارش.ذوشجون شد حدیث و دردادیم
قصه چرخ ازرق و زراق.عالم زراق را سغبه مشو، چون شدی
سیمکشی دو کون ، بر کف زراق نه .که خیره شد دلم از جور گنبد ازرق
چو طبع محرور از فعل و داروی زراق.دم نوشین عیسوی داری
زهر زراق منقتل چه خوری.مردمان این شهربغایت گربز و محتال و زراق...اند. ( سندبادنامه ص 303 ).
طبیب روزگار افسون فروش است
چو زراقان از آن ده رنگ پوش است.زرق در عشق تو کفرمنکر است
تیغ غمزه بر سر زراق زن.ای بسا زراق گول بی وقوف
از ره مردان ندیده جز که صوف.گفت آن سالوس زراق تهی
دام گولان و کمند گمرهی.

ریاکار، دورو، نیرنگ ساز.