شکوه و جلال و بزرگی . زیبایی و برازندگی .
فر و برز
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
فر و برز. [ ف َرْ رُ ب ُ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) شکوه و جلال و بزرگی. زیبایی و برازندگی :
بدو گفت گر فرّ و برز کیان
نبودیت بادانش اندر میان.
بدو گفت گر فرّ و برز کیان
نبودیت بادانش اندر میان.
فردوسی.
کلمات دیگر: