دردا

دریغا، آه، افسوس
( صفت ) مونث ادرد زنی که دندانهایش ریخته باشد .

(دَ ) (اِصت . ) کلمة دال بر افسوس : دریغا، آه !

دردا. [ دَ ] ( صوت ) ( از: درد + الف ) لفظی است که گاه افسوس و اسف بر زبان رانند و دریغا مرادف آن است. ( آنندراج ). کلمه افسوس و حسرت یعنی آه ، دریغا، وای ، حیف و افسوس. ( ناظم الاطباء ). حسرتا. واحسرتا. یا حسرتا. دریغ و درد. ای دریغ. دریغا. والهفا. وااسفا. آوخ. آواخ. فغان. ای داد. امان. ندامتا. فسوسا :
چون مورد بود سبز، گهی موی من همه
دردا که برنشست بر آن مورد سبز بشم.دردا که در این زمانه غم پرورد
حیفا که در این بادیه عمرنورد
هر روز فراق دوستی باید دید
هر لحظه وداع همدمی باید کرد.صبح آه آتشین ز جگر برکشید و گفت
دردا که کارهای خراسان خراب شد.دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند
وز یار یادگار دلم یادکرد ماند.بشگفت بهاری از درختم
دردا که نگه نداشت بختم.آخرسپند باید بهر چنان جمالی
دردا که هیچکس را این کار برنیاید.دردا که طبیب صبر می فرماید
وین نفس حریص را شکر می باید.دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت
دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست.دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شدآشکارا.بسی بگشتم و دردا به هیچ شهر و دیار
نیافتم که فروشند بخت در بازار.دردا ودریغا که درین مدت عمر
از هرچه شنیدیم جز افسانه نماند.دردا که روزگار به دردم نمی رسد
برگ خزان به چهره زردم نمی رسد.

دریغا، آه، افسوس: دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را / دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا (حافظ: ۲۶ ).