ماریا گی

ماریا گِی (کاتالونیایی: Maria Gay؛ ۱۳ ژوئن ۱۸۷۹ – ۲۰ ژوئیه ۱۹۴۳(۱۹۴۳-07-۲۰)) یک خواننده متزو سوپرانو اپرا اهل اسپانیا بود. گاهی از او با نام «ماریا گِی زناتِلّو» یاد می شود.
بنا بر روایات، او را در جوانی، به جُرم خواندن ترانه های انقلابی و میهنی، دستگیر و به زندان انداختند. ماریا در زندان هم به خواندن همان ترانه ها ادامه داد و آنچنان زیبا می خواند که به او پیشنهادِ شرکت در کلاس های خوانندگی اپرا و بل کانتو را دادند و او از شاگردان سوپرانوی مشهور آمریکایی «اِیدا آدینی» شد.
ماریا در سال ۱۸۹۷ میلادی با آهنگ ساز کاتالونیایی، «خوان گِی ئی پلانه یا» ازدواج کرد. پنج سال بعد، یعنی در سال ۱۹۰۲ میلادی، نخستین اجرای حرفه ای خود را در شهر بروکسل و در نقشِ اصلی اپرای «کارمن» (اثرِ ژرژ بیزه)، ایفا نمود. گفته می شود تماشاگران از اجرای او بهت زده و شوکه شدند: یک دخترکِ روستاییِ کولی که آتشین مزاج، جذاب، خشن و ناپخته است. پرتقالی را می خورد و هسته های آنرا به بیرون تف می کند و سپس آریای مشهور «آبانِرا» را به زیبایی هرچه تمام تر اجرا می کند.
وی در سال ۱۹۰۶ و در سالن مشهور «لا اسکالا» در میلان، هنرنمایی کرد و همان جا بود که خوانندهٔ تنور ایتالیایی «جووانی زناتلّو» را ملاقات کرد. این دو تا پایان عمر، با یکدیگر زندگی کردند؛ هرچند هرگز بطور رسمی با هم ازدواج نکردند و ماریا بطور قانونی، همسر «خوان گِی ئی پلانه یا» بود که در سال ۱۹۲۶ میلادی درگذشت.