زبان برنامه نویسی سطح بالا یا زبان برنامه نویسی بلندتراز (High-level programming language) زبانی است که نسبت به زبان برنامه نویسی سطح پایین راحت تر قابل استفاده و قابل حمل بین سیستم های متفاوت و دارای انتزاع بیشتری هستند. چنین زبان هایی عموماً از عملیات CPU مانند مدل های دسترسی به حافظه و مدیریت حوزه دور هستند.
انتزاع
زبان برنامه نویسی سطح پایین
زبان برنامه نویسی خیلی سطح بالا
عبارت زبان های سطح بالا بدین معنی نیست که این زبان نسبت به زبان های سطح پایین برتر هستند بلکه اگر شما میزان اطلاع از نحوه عملکرد رایانه ها را به عنوان ملاک در نظر بگیرید برعکس این مطلب درست است. عبارت زبان سطح بالا در حقیقت به معنای دوری این زبان ها از زبان ماشین است. به جای کار کردن با ثبات ها، آدرس های حافظه، و فراخوانی پشته زبان برنامه نویسی سطح بالا از متغیرها، آرایه ها، و عبارات پیچیده ریاضی و منطقی استفاده می نماید. این زبان ها مستقیماً مانند زبان اسمبلی به زبان ماشین ترجمه نمی گردند. ویژگی های دیگر همانند توابع کار با رشته ها، مفاهیم شی گرایی، و کار با ورودی و خروجی در فایل ها در آن ها وجود دارد.
به بیان دیگر در حالی که زبان برنامه نویسی سطح بالا برنامه نویسی را آسان تر می نماید اما زبان برنامه نویسی سطح پایین برنامه های بهینه تری تولید می کند. در یک زبان سطح بالا این امکان را فراهم می سازد تا اجزای پیچیده را به اجزای ساده تر اما هنوز پیچیده تقسیم نموده تا برنامه نویس را از انجام کارهای پیچیده بازدارد. به این دلیل برنامه هایی که نیاز به کار با سرعت بالا و بهینه تر دارند باید با زبان سطح پایین نوشته شود حتی اگر زبان سطح بالا این کار را ساده تر سازد.
زبانهای سطح بالا پر کاربردترین و در عین حال جذابترین و کاربردی ترین محیط های برنامه نویسی را شامل می شوند، چرا که محیط آن کاربر پسند(User Friendly) بوده و یادگیری اصطلاحات و مفاهیم آن در محیط و قالبی گرافیکی به کاربر ارائه می شود، برنامه نویسان به راحتی به یادگیری دستورهای و قواعد آن به دلیل اینکه به زبان محاوره ایی و انگلیسی نزدیک است می پردازند، این گونه زبان ها از سرعت کمتری نسبت به زبان های سطح میانی و پایین برخوردار می باشد، به دلیل اینکه دستورهای بایستی به زبان قابل فهم برای ماشین تبدیل گردند که این خود زمان بر می باشد، ولی در عین حال فضای کمتری اشغال می کنند که نمونه ایی از این زبان ها، زبانهای برنامه نویسی پاسکال، C، ویژوال، دلفی، فرترن و جاوا می باشند.
انتزاع
زبان برنامه نویسی سطح پایین
زبان برنامه نویسی خیلی سطح بالا
عبارت زبان های سطح بالا بدین معنی نیست که این زبان نسبت به زبان های سطح پایین برتر هستند بلکه اگر شما میزان اطلاع از نحوه عملکرد رایانه ها را به عنوان ملاک در نظر بگیرید برعکس این مطلب درست است. عبارت زبان سطح بالا در حقیقت به معنای دوری این زبان ها از زبان ماشین است. به جای کار کردن با ثبات ها، آدرس های حافظه، و فراخوانی پشته زبان برنامه نویسی سطح بالا از متغیرها، آرایه ها، و عبارات پیچیده ریاضی و منطقی استفاده می نماید. این زبان ها مستقیماً مانند زبان اسمبلی به زبان ماشین ترجمه نمی گردند. ویژگی های دیگر همانند توابع کار با رشته ها، مفاهیم شی گرایی، و کار با ورودی و خروجی در فایل ها در آن ها وجود دارد.
به بیان دیگر در حالی که زبان برنامه نویسی سطح بالا برنامه نویسی را آسان تر می نماید اما زبان برنامه نویسی سطح پایین برنامه های بهینه تری تولید می کند. در یک زبان سطح بالا این امکان را فراهم می سازد تا اجزای پیچیده را به اجزای ساده تر اما هنوز پیچیده تقسیم نموده تا برنامه نویس را از انجام کارهای پیچیده بازدارد. به این دلیل برنامه هایی که نیاز به کار با سرعت بالا و بهینه تر دارند باید با زبان سطح پایین نوشته شود حتی اگر زبان سطح بالا این کار را ساده تر سازد.
زبانهای سطح بالا پر کاربردترین و در عین حال جذابترین و کاربردی ترین محیط های برنامه نویسی را شامل می شوند، چرا که محیط آن کاربر پسند(User Friendly) بوده و یادگیری اصطلاحات و مفاهیم آن در محیط و قالبی گرافیکی به کاربر ارائه می شود، برنامه نویسان به راحتی به یادگیری دستورهای و قواعد آن به دلیل اینکه به زبان محاوره ایی و انگلیسی نزدیک است می پردازند، این گونه زبان ها از سرعت کمتری نسبت به زبان های سطح میانی و پایین برخوردار می باشد، به دلیل اینکه دستورهای بایستی به زبان قابل فهم برای ماشین تبدیل گردند که این خود زمان بر می باشد، ولی در عین حال فضای کمتری اشغال می کنند که نمونه ایی از این زبان ها، زبانهای برنامه نویسی پاسکال، C، ویژوال، دلفی، فرترن و جاوا می باشند.