رزبان

( صفت ) ۱ - محافظ باغ انگور نگهبان رز . ۲ - باغبان .

(رَ ) (ص مر. ) ۱ - محافظ باغ انگور. ۲ - باغبان .

رزبان. [ رَ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) پرورنده رز یعنی تاک انگور. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). محافظ باغ انگور. ( فرهنگ فارسی معین ). کَرّام. ( دهار ). انگورکار. رزوان. ( یادداشت مؤلف ) :
بیار آنچه به کردار دیده بود نخست
روان روشن بستد بقهر از او رزبان
رز آنچه قطره اوگر فروچکد بزمین
ضریر گوید چشم من است و مرده روان.از چرا ترسد ای شگفت از باد
چو نترسد همی رز از رزبان.رزبان ز بچگان رزان باز کرد پوست
بی آنکه بچگان رزان را رسد زیان.باز رزبان به کارد برد رز
بچه نازنین کند قربان.رفت رزبان چو رود تیر به پرتاب همی
به رز اندر به شتاب از ره دولاب همی.رزبان تاختنی کرد بشهر از رز خویش
در رز بست بزنجیر و به قفل از پس و پیش.رزبان شد بسوی رز به سحرگاهان
کو دلش بود همیشه سوی رز خواهان.رزبان آمد و حلقوم همه بازبرید
قطره ای خون بمثل از گلوی کس نچکید.|| باغبان. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ) ( از شعوری ج 2 ص 12 ) ( برهان ). گاه از رزبان مطلق باغبان اراده شود. ناطور. دخو. تاک نشان. ( یادداشت مؤلف ).

نگهبان رز، پرورش دهندۀ درخت انگور.