یس پیتر اسموسن

یس پیتر آسموسن. یِس پیتر آسموسن (به دانمارکی: Jes Peter Asmussen)‏ (۲ نوامبر ۱۹۲۸ – ۵ اوت ۲۰۰۲) سومین ایران شناس بزرگ بعد از آرتور کریستنسن و کای بار است.
متون تاریخی دوران هخامنشی.
ملاحظاتی دربارهٔ برخی قصه های عامیانهٔ ایرانی در ارتباط با جادوگری.
ادبیات کلاسیک فارسی نو در ترجمهٔ آثار یهودی-فارسی.
چند واژهٔ کمیاب در مثنوی جمشید و خورشید از سلمان ساوجی.
نظری به ادبیات کلاسیک ایران.
ادبیات ایران.
نوای سرودهای به یهودی-فارسی.
آسموسن در دوم نوامبر ۱۹۲۸ در جنوب یوتلاند دانمارک به دنیا آمد. پس از تحصیلات مقدماتی، در سال ۱۹۴۸ در دانشکدهٔ الهیات کپنهاگ به تحصیل پرداخت و در سال ۱۹۵۴ به دریافت مدرک عالی الهیات نایل آمد و یک سال با عنوان کشیش در نیروی دریایی سلطنتی دانمارک در گرینلند خدمت کرد.
تخصص آسموسن در ادیان باستانی ایران، به ویژه آیین مانی و تاریخ و ادبیات فارسی و عربی است و متن و ترجمهٔ یکی از نسخه های ختنی (سکایی) را منتشر کرده است. از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۰ در کپنهاگ معلم بوده، از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۶ استادیار، و از ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۷ دانشیار بوده است. در سال ۱۹۷۳ به عضویت آکادمی سلطنتی علوم و ادبیات دانمارک انتخاب شد. در سال ۱۹۷۶ به لقب «شوالیهٔ دانبروگ» مفتخر شد.
آثار او مربوط به ایران و ادب فارسی عبارتند از: