بایوه

۱- از آنجا که منشأ کلمه زبان کردی و یک واژۀ ترکیبی محلی کردی است، لذا چنین (بایه وه) نوشته میشود. [با + ی + ه + وه] که هرکدام آوا و اشاره و معنی خاصی داشته و در ترکیب، اسم مکان خاصی را تعریف می کنند. [با]= باد(درزبان فارسی) + [ی]=ضمیر ساییده شده لهجه ای محلی (د)+ [ ه] حرف صوتی کردی + [وه] اشاره ایست کردی به معنای محل عبور/ شباهت با چیزی/ مثل چیزی. باد آباده یا بای آواییه یا بایاوه و در نهایت [بایه وه] نام گرفته است. یا به قول ساکنین، در فصول گرم ، باد خنک و دلنشین در کنار چشمه های آب سرد و جنگل طبیعی و سرسبز به این مکان آبادانی بیشتری می بخشد که با این وصف بایه وه نام نهاده شده لست. ۲- می گویند از زمانهای دور بدلیل خوش آب و هوا بودن، بادیه نشینان عرب، درجستجوی علفزاری خوب جهت چرای دام، به این مکان کوچیده و آنجا را [بادیه آباد یا بادیه ئاوا یا بایه وا] و نهایتا [بایه وه] نام نهاده اند.