چوپان ٠ شبان ٠ راعی
چوبان
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
چوبان. ( اِ ) چوپان. شبان. راعی. شبان و گله بان و محافظ وحارس گوسپندان و اسبان. ( ناظم الاطباء ) :
به چوبان بفرمود تا هرچه بود
فسیله بیارد بکردار دود.
سر بخت ایرانیان گشته شد.
بیامد بدرگاه چوبان ز دشت.
به چوبان بفرمود تا هرچه بود
فسیله بیارد بکردار دود.
فردوسی.
گله دار و چوبان همه کشته شدسر بخت ایرانیان گشته شد.
فردوسی.
چو از روز یک ساعت اندرگذشت بیامد بدرگاه چوبان ز دشت.
فردوسی.
رجوع به چوپان و شبان شود.کلمات دیگر: