زبان شناسی پیکره ای

زبان شناسی پیکره ای (به انگلیسی: corpus linguistics) شاخه ای از زبان شناسی است که در آن از طریق ایجاد پایگاه های داده ایِ گسترده ای از متون و واژگان رایجِ یک زبان و بررسی این متون به مطالعهٔ جنبه های گوناگون آن زبان می پردازد.
این شاخه تنها در آخرین دهه های قرن بیستم ایجاد شد و در همین زمان کوتاه تبدیل به یکی از فعال ترین و پرکاربردترین زمینه ها شده است.
پیکرهٔ زبانی عبارت است از مجموعه ای از متن های نوشتاری یا گفتاری که می توان در توصیف و تحلیل زبان از آن بهره گرفت. پیکره ممکن است به شکل برگه های یادداشت یا پرونده های رایانه ای شامل متن های کامل یا گزیده هایی از آنها، یا بخش های پیوسته ای از متون یا گزیده ای از نقل قول ها و نکات و حتی فهرست های واژگانی باشد.
برای گویاتر شدن پیکره و کاربردهای خاص، کدهای متفاوتی به آن افزوده می شود. این نشانه گذاری از یک سو می تواند برای ارتباط دادن بخش های یک پیکره به ساختار کلی آن باشد، مانند شمارهٔ سطر، صفحه، فصل و مانند اینها، یا بافت زبانی را مشخص کند، مانند شرایط تولید زبانی، گونهٔ زبانی، رسانه و مانند آن. از سوی دیگر، نشانه گذاری می تواند صرفاً زبانی باشد.