بازی کالاهای عمومی

بازی کالاهای عمومی یکی از پایه های اقتصاد تجربی است. در این بازی، افراد تصمیم می گیرند چه مقداری از دارایی های خصوصی خود را در سبد عموم قرار دهند. دارایی هایی که عمومی می شوند در یک ضریب بزرگتر از یک و کوچکتر از تعداد افراد مشارکت کننده در بازی ضرب شده و کالای عمومی حاصل، به طور مساوی بین همه افراد تقسیم می شود. هر فرد، باقی مانده دارایی های شخصی اش را نیز حفظ می کند.
مجموع مطلوبیت افراد در حالتی بیشینه می شود که کل دارایی همه افراد تبدیل به کالای عمومی شود. با این حال، تعادل نش این بازی حالتی است که همهٔ افراد کل دارایی هایشان را نزد خود حفظ کرده و چیزی به سبد عمومی اضافه نکنند. اگر این مسئله یک تمرین تحلیلی در نظریه بازی باشد، هر فرد با رفتار عقلایی و صرف نظر از رفتار دیگران، صفر واحد از دارایی خود را صرف تولید کالای عمومی می کند.
اما در واقع تعادل نش به ندرت در آزمایش ها دیده می شود. مردم تمایل دارند بخشی از دارایی های خود را به مشارکت در تولید کالاهای عمومی اختصاص دهند. سطح واقعی مشارکت افراد، تفاوت وسیعی دارد (از صفر درصد دارایی اولیه تا کل دارایی). متوسط مشارکت افراد در تولید کالای عمومی، وابسته به ضریبی است که از دارایی های خصوصی افراد، کالای عمومی را تولید می کند. کاپارو راه حل جدیدی برای این دوراهی اجتاعی ارائه داده است، بر مبنای راه حل او بازیکنان پیش بینی می کنند که آیا بازی همکارانه منفعت بیشتری دارد یا نه؟ و اگر چنین باشد، با نرخی که بنا به سطح پیش بینی آن ها تعیین می شود، به همکاری می پردازند. این مدل پیش بینی می کند که با افزایش ضریب مطرح شده در بازی، تمایل افراد به همکاری و مشارکت در تولید کالاهای عمومی نیز افزایش می یابد.
بازی تکرارشونده کالاهای عمومی، همان مجموعه از بازیکنان را ادوار متوالی درگیر می کند. نتیجه معمول بازی، کاهش نسبت مشارکت افراد نسبت به بازی تک مرحله ای است. وقتی که مشارکت کنندگان در تولید کالاهای عمومی مشاهده می کنند که هر کار می کنند، بعضی از رفتار خود دست نمی کشند و مشارکت کمتری در بازی دارند، تمایل به کاهش سطح مشارکت خود در دوره های بعد می یابند. و بدین ترتیب سطح کالای عمومی تولید شده، دوره به دوره کاهش می یابد. اما به ندرت پیش می آید که در آزمایش های تکرارشونده این بازی، سطح مشارکت به صفر برسد، زیرا اغلب هسته سختی از مشارکت کنندگان در بازی وجود دارد.