خرس سیاه آسیایی. خرس سیاه آسیایی (خرس سیاه تبتی، خرس ماه یا خرس یقه دار) (نام علمی: Ursus thibetanus) گونه ای خرس در اندازه متوسط است که روی قفسهٔ سینه اش لکه سفیدی به علامت V نقش بسته است. این خرس به خوبی برای زندگی بر روی درخت انطباق یافته و در مناطق وسیعی از جنوب آسیا، شمال شرق چین، خاور دور روسیه و ژاپن می زید. آی یوسی ان این حیوان را در فهرست گونه های در خطر انقراض و در ردهٔ آسیب پذیر قرار داده است که بیشتر به دلیل جنگل زدایی و شکار این حیوان برای استفاده از برخی اعضای بدن اوست. خرس سیاه شباهت ریخت شناسانه بسیار زیادی با خرس های ما قبل تاریخ دارد و برخی دانشمندان وی را نیای دیگر گونه های امروزین خرس می دانند. خرس سیاه هرچند بیشتر گیاه خوار است اما رفتاری پرخاش گرانه نسبت به انسان دارد و حملهٔ بدون هشدار این حیوان به آدمی بارها گزارش شده است.
خرس یقه دار در چنگال انقراض
خرس سیاه آسیایی شبگرد است و بر خلاف دیگر همنوعان خود خواب زمستانی ندارد. عمر آن حدود ۲۵ سال است و ۱۲۰ تا ۱۸۰ سانتی متر طول و ۵۰ تا ۱۷۰ کیلوگرم وزن دارد و علاوه بر مواد گیاهی، از حیوانات و حشرات، مهره داران کوچک، نوزاد پستانداران و گاهی اوقات دام اهلی تغذیه می کند. این خرس معمولاً در اواخر تابستان جفت گیری می کند و پس از حدود هفت ماه دو توله می زاید.
کوهستانهای شهرستان نیکشهر در جنوب سیستان و بلوچستان (ایران) یکی از زیستگاه های اصلی این خرس محسوب می شود و رویشگاه های پراکنده درختچه داز و زیتون واقع در بلوچستان شامل مناطق کوهستانی مهرستان، نیک شهر، قصرقند، لاشار، آهوران و رشته کوه بیرک از مهم ترین مناطق زندگی خرس سیاه بلوچی است. این خرس در گویش مردم بلوچ با نام های «مَم» و «هرس» شناخته می شود.
شهرستان رودان در استان هرمزگان یکی از مهم ترین زیستگاه های این گونه ارزشمند در کشور است. در چند سال اخیر تعداد مشاهدات مستقیم، دیده شدن نمایه هایی مانند رد پا و مدفوع و گزارش های مردمی از خرس سیاه آسیایی و پلنگ در شهرستان افزایش مستمری داشته است. بر اساس بررسی های به عمل آمده به نظر می رسد این امر بیش از آن که حاصل افزایش تعارض میان انسان و این دو جانور ارزشمند باشد، نتیجه افزایش جمعیت به علت بهبود شرایط زیستی آن ها است.
خرس یقه دار در چنگال انقراض
خرس سیاه آسیایی شبگرد است و بر خلاف دیگر همنوعان خود خواب زمستانی ندارد. عمر آن حدود ۲۵ سال است و ۱۲۰ تا ۱۸۰ سانتی متر طول و ۵۰ تا ۱۷۰ کیلوگرم وزن دارد و علاوه بر مواد گیاهی، از حیوانات و حشرات، مهره داران کوچک، نوزاد پستانداران و گاهی اوقات دام اهلی تغذیه می کند. این خرس معمولاً در اواخر تابستان جفت گیری می کند و پس از حدود هفت ماه دو توله می زاید.
کوهستانهای شهرستان نیکشهر در جنوب سیستان و بلوچستان (ایران) یکی از زیستگاه های اصلی این خرس محسوب می شود و رویشگاه های پراکنده درختچه داز و زیتون واقع در بلوچستان شامل مناطق کوهستانی مهرستان، نیک شهر، قصرقند، لاشار، آهوران و رشته کوه بیرک از مهم ترین مناطق زندگی خرس سیاه بلوچی است. این خرس در گویش مردم بلوچ با نام های «مَم» و «هرس» شناخته می شود.
شهرستان رودان در استان هرمزگان یکی از مهم ترین زیستگاه های این گونه ارزشمند در کشور است. در چند سال اخیر تعداد مشاهدات مستقیم، دیده شدن نمایه هایی مانند رد پا و مدفوع و گزارش های مردمی از خرس سیاه آسیایی و پلنگ در شهرستان افزایش مستمری داشته است. بر اساس بررسی های به عمل آمده به نظر می رسد این امر بیش از آن که حاصل افزایش تعارض میان انسان و این دو جانور ارزشمند باشد، نتیجه افزایش جمعیت به علت بهبود شرایط زیستی آن ها است.
wiki: خرس سیاه آسیایی