کلمه جو
صفحه اصلی

مجمره گردان

فرهنگ فارسی

مجمره سوز

لغت نامه دهخدا

مجمره گردان. [ م ِ م َ رَ / رِ گ َ ] ( نف مرکب ) مجمره سوز. ( آنندراج ). آن که بوی سوز در مجلس گرداند. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). مجمره دار. مجمردار :
مجمره گردان شمال ، مروحه زن شاخ بید
لعبت باز آسمان ، زوبین افکن شهاب.
خاقانی.
صبحگاهی که صبا مجمره گردان باشد
گل فروکرده بدان مجمره دندان باشد.
سلمان ساوجی ( از آنندراج ).
ای آفتاب آینه دار جمال تو
مشک سیاه مجمره گردان خال تو.
حافظ.
سپهر مجمره گردان برای دفع گزند
سپند پرتو خورشید و ماه می سوزد.
ظهوری ( از آنندراج ).
و رجوع به مجمرسوز و مجمردار شود.
کلمات دیگر: