هنر رمانسک

هنر رمانِسک (به انگلیسی: Romanesque art) یا رومی وار نوعی شیوهٔ معماری مربوط به سدهٔ یازدهم و دوازدهم است که مرکز آن ایتالیا بود. این نوع معماری از معماری روم و بیزانس تأثیرات اصلی را در طرح و بنای معماری دریافت کرد و در تزئینات داخلی نیز تأثیرات فراوانی از نگاره های ایرانی و بین النهرین گرفت. بیشترین تأثیر را هم بر روی معماری گوتیک گذاشت. در این نوع معماری یک جفت برج عظیم چهارگوش وجود دارد. ستون ها کلفت ترند. فضای محراب کلیسا به منظور حضور افراد بیشتر گسترده تر است و برای جلوگیری از آتش سوزی از چوب در فضای کلیسا استفاده نمی شود. در این دوره نقش برجسته ها که حدود ۶۰۰ سال متروک مانده بودند، دوباره احیاء شدند و در ساختمان کلیسا به کار رفتند، به گونه ای که می توان گفت پیکرتراشی به جزء جدایی ناپذیر سردر کلیساها تبدیل شد. نقش برجستهٔ داوری اخروی مربوط به کلیسای اوتن (۱۱۳۰–۱۱۳۵) یکی از معروفترین نقش برجسته های این دوره است.
کلیسای سنت اتین در کان (۱۰۶۸ م)
کلیسای سن سرنن در تولوز (۱۰۸۰–۱۱۲۰)
کلیسای سن ساوین سورگار تامب (۱۰۶۰–۱۱۱۵)