فضل کردن

لطف کردن . عنایت کردن

فضل کردن. [ ف َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) لطف کردن. عنایت کردن. توجه کردن :
فضل کن ، مگذارکز مشتی خسیس
چون منی در دور تو باشد حزین.خدایا فضل کن گنج قناعت
چو بخشیدی و دادی ملک ایمان. || بخشیدن. احسان :
ای صاحب مال فضل کن بر درویش
گر فضل خدا همی شناسی بر خویش. || رحمت کردن. بخشاییدن :
چون تو خجل وار برآری نفس
فضل کند رحمت فریادرس.رجوع به فضل شود.