لوکری

ابوالحسن علی بن محمد غزوانی لَوکری شاعر ایرانی همدوره با نوح بن منصور (۳۶۵-۳۸۷ (هجری)) امیر سامانی است. لوکری نخستین شاعر کُردی است که از او اشعاری به جای مانده است. وی مدح کنندهٔ نوح و وزیرش عُتبی (کشته شده به سال ۳۷۱ (هجری)) بود.
غزوان -که او را به نام آنجا می خواندند- نام کویی در هرات و لوکر هم دهی بزرگ برکنار مرورود بود که گویا یکی زادگاه و دیگری زیستگاه او بوده اند.
شعر زیر از لوکری است:
محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، انتشارات علمی و فرهنگی

لوکْری (Locri)
قومی باستانی در یونان. لوکریس غربی منطقه ای در شمال خلیج کورَنت بود که از شمال به دوریس، از شرق به فوکیس، و از غرب به اِتولیا محدود بود. لوکریس شرقی از شمال به مالیس، از شرق به تنگۀ اِئوبویا، از جنوب به بوئیتا، و از غرب به دوریس و فوکیس محدود بود. در بخش شمالی لوکریس شرقی، لوکری هایِ اپی کنِمیدیایی سکونت داشتند، و در ناحیۀ جنوبی لوکری های اوپونتیایی؛ که شهر اصلی آنان اُپوس بود. حدود ۶۸۳پ م مهاجران لوکری شرقی شهر سِفوریوم، دماغه ای بلند در «پنجۀ» ایتالیا، را بنا نهادند. این نخستین مهاجرنشین یونانی بود که با کمک زالِئوکوس (ح ۶۶۴پ م) صاحب مجموعۀ قوانین، مکتوب شد. سکنۀ لوکری غربی، لوکری های اوزولیایی همچون لوکری های شرقی از تمدن بالایی برخوردار نبودند و تا جنگ پلوپونزی نامی از آنان در تاریخ بُرده نشده است.