دبری. [ دَ ب َ ری ی ] ( ص نسبی ) رائی که بعد فوت حاجت در دل آید. ( منتهی الارب ). || نماز که در آخر وقت گزارده شود. ( و در این معنی بسکون وسط نیز آید نه بفتحین که آن لحن محدثان است ). ( منتهی الارب ).
دبری. [ دَ ب َ ] ( ص نسبی ) منسوب است به دَبَر که دهی است به یمن و از آنجاست اسحاق بن ابراهیم بن عباد محدث. ( منتهی الارب ).
دبری. [ دَ ب َ ] ( ص نسبی ) منسوب است به دبر که قریه ای است از قراء صنعاء یمن. ( الانساب سمعانی ).
دبری. [ دَ ب َ ] ( ص نسبی ) منسوب است به دَبَر که دهی است به یمن و از آنجاست اسحاق بن ابراهیم بن عباد محدث. ( منتهی الارب ).
دبری. [ دَ ب َ ] ( ص نسبی ) منسوب است به دبر که قریه ای است از قراء صنعاء یمن. ( الانساب سمعانی ).