ریا کار حیله گر مکار
زرق پیشه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
زرق پیشه. [ زَ ش َ/ ش ِ ] ( ص مرکب ) ریاکار. حیله گر. مکار :
خاقانی را دلی است آلوده خشم
زین زُرّق زرق پیشه ازرق چشم.
خاقانی را دلی است آلوده خشم
زین زُرّق زرق پیشه ازرق چشم.
خاقانی ( دیوان چ سجادی ص 725 ).
رجوع به زرق شود.کلمات دیگر: