ماذون قشقایی

مأذون قشقایی. محمد ابراهیم فرزند سید علیرضا متخلص به «مأذون» مشهورترین شاعر ایل قشقایی است و از او با نام «میرزا مأذون» نیز یاد می شود. در میان شاعران ایل قشقایی که بیشتر آنان گمنام می باشند میرزا مأذون بسیار شناخته شده است. مأذون اشعار عارفانه و عاشقانه فراوانی دارد و او را بزرگترین شاعر قشقایی می دانند. او به زبان فارسی و همچنین ترکی قشقایی شعر سروده است.
او در سال ۱۲۴۶ هجری قمری از پدری لُرزبان از طایفه شیخ هابیل نوئی کهگیلویه و مادری از طایفه عمله (تیره قادرلوی بوربور) به دنیا آمده است.
تخلص شعری «ماذون» توسط ضل السلطان قاجار حاکم وقت شیراز به وی داده شد. ضل السلطان از مأذون خواست با اختیار کامل اشعارش را بسراید و در مورد هرکس و هر موضوعی شعر سرایی کند. «مأذون» در لغت به معنای «اجازه داده شده» می باشد.
اشعار مأذون سینه به سینه در میان قشقایی ها نقل شده است. طبق شواهد، گردآوری اشعار وی، از زمان صمصام السلطان (پسر عموی صولت الدوله قشقایی) صورت گرفته است. ملک منصورخان قشقایی در کتاب خاطرات خود می نویسد: «مرحوم صمصام کتابی از اشعار مأذون را به من داد. اشعار مأذون را از جوانی جمع کردم ولی در آلمان در هنگام جنگ در بمباران منزل من، همراه با بقیه اثاثیه از بین رفت. پس از بازگشت به ایران از معین دفتر خواهش نمودم با خط خودش هر چه از اشعار ماذون را که با هم پیدا کرده بودیم بنویسد. او با خط زیبای خودش آن ها را نوشت و موقعی که پس از سقوط دکتر مصدق من (ملک منصورخان) به اروپا تبعید شدم شهبازخان شهبازی از روی این کتاب نسخه ای رونویسی کرد و بعد نیز برای گردآوری تعداد دیگری از اشعار مأذون و یوسف علی بیگ تلاش بسیار کرد و توانست آن اشعار را چاپ کند».