واقع گرایی فلسفی

واقع گرایی یا رئالیسم، یک مکتب فلسفی است که ادّعا دارد بین علم و معلوم، قابلیت تطابق، وجود دارد؛ یعنی علم می تواند جهان را همان گونه که واقعاً هست، توصیف کند.
۱- طباطبایی، سید محمد حسین، اصول فلسفه و روش رئالیسم، با شرح مرتضی مطهری
۲- چالمرز، آلن، چیستی علم: درآمدی بر مکاتب علم شناسی فلسفی، تهران:سمت، چاپ سوم:۱۳۸۱
واقع گرایی متضمن مفهوم صدق (یا حقیقت) یا کذب. هدف علم نزد واقع گرایان توصیف صادق و درست چگونگی واقعیت جهان است. چنانچه گزاره ای که به آن علم داریم، در عالم خارج از ذهن نیز برقرار باشد، علم ما از معلوم درست و صادق است. در غیر این صورت علم ما نادرست و کاذب است.
واقع گرایان معتقدند جهان مستقل از فهم انسان وجود دارد و فهم انسان می تواند کاشف پاره ای از امور در عالم خارج باشد. گزاره های درست امری از جهان واقع را چنان که هست، توصیف می کنند. واقع گرایان معتقدند نظریه می تواند صادق باشد حتی اگر کسی به آن اعتقاد نداشته باشد.
یک گزاره صادق است اگر و تنها اگر امور آن گونه باشد، که در این گزاره بیان شده است.