دهیست بشام
اریح
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
اریح . [ اَ ی َ ] (اِخ ) دهیست بشام . (منتهی الارب ). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:
فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.
و رجوع به اریحا شود.
فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.
(معجم البلدان ).
و رجوع به اریحا شود.
اریح. [ اَ ی َ ] ( ع ص ) محمل اریح ؛ بارگیر فراخ. ( منتهی الارب ). اَروَح.
اریح. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) دهیست بشام. ( منتهی الارب ). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:
فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.
اریح. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) دهیست بشام. ( منتهی الارب ). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:
فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذ
باءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.
( معجم البلدان ).
و رجوع به اریحا شود.اریح . [ اَ ی َ ] (ع ص ) محمل اریح ؛ بارگیر فراخ . (منتهی الارب ). اَروَح .
کلمات دیگر: