قانعی طوسی

ملک الشعرائ بهائ الدین احمد بن محمود یکی از کسانیست که از مقابل سیر هجوم مغول در سال ۶۱۷ از خراسان از راه دریا گریخته و بعدن و مدینه و مکه رفته سپس به بغداد آمده .

قانعی طوسی. [ ن ِ ی ِ ] ( اِخ ) ملک الشعراء بهاءالدین احمدبن محمود یکی از کسانی است که از مقابل سیل هجوم مغول در سال 617 هَ. ق. از خراسان از راه دریا گریخته و به عدن و مدینه و مکه رفته سپس به بغداد آمده و از آنجا راه بلاد روم را که در این دوره مثل هندوستان غربی پناهگاه فضلای فراری بود پیش گرفته و در ظل عنایات سلطان علاءالدین کیقباد سلجوقی قرار یافته و او و دو تن دیگر از جانشینانش یعنی غیاث الدین کیخسرو ( 634- 642 هَ. ق. ) و عزالدین کیکاوس ( 642 - 678 هَ. ق. ) را مدح کرده و قریب 40 سال مداح این خاندان بوده است. قانعی مدت 40 سال مشغول نظم وقایع سلطنت سلاجقه ٔروم بوده و کتابی به نام سلجوقنامه منظوم کرده بوده که بالغ بر سی مجلد و سیصدهزار بیت میشده و علاوه برآن کتاب کلیله و دمنه را نیز به نام عزالدین کیکاوس یکی از ملوک سلجوقی آسیای صغیر در بحر تقارب بنظم درآورده است و نسخه ای از آن در کتابخانه ملک موجود است. وی تا سال 672 در قونیه حیات داشته و از کسانی است که در فوت عارف بزرگ مولوی رومی او را مرثیه گفته اند. ( تاریخ مفصل ایران عباس اقبال صص 536 - 537 ).